Een warm ontvangst in een Amerikaans ziekenhuis

Zomervakantie naar de States!! Naar een eiland met zon, zee, hamburgers… een lusteloos kind. Ja, daar hadden we niet opgerekend. Zal vast aan de hamburgers liggen. Zwemmen? nee dank je. Nog iets eten? asjeblieft niet mam.

Twee dagen later vonden we het buikgriepje wel wat lang duren. Toch maar even naar de dokter. Eiland af, en rijden maar. Op naar het ziekenhuis. Daar zaten we dan, in de ER van een klein provinciaal ziekenhuis in North Carolina. Ten eerste natuurlijk als bezorgde moeder: wat is er aan de hand met mijn dochter. Ten tweede, nog een keer als een bezorgde moeder: moeten we dat straks allemaal zelf betalen? Een ziekenhuis in Amerika? De verhalen gaan dat je eerst je credit card moet neerleggen en dan wordt je pas geholpen…Help.

Ons geval was niet het meest urgente, dus we moesten eventjes wachten. Kordate verpleegsters liepen af en aan. Of we even een formulier met onze gegevens wilden invullen. Adres: ons vakantiehuisje dan maar. Telefoonnummer: mijn mobiel die hier geen bereik heeft. Ik zag de bui al hangen. De dame die het formulier nodig had, keek er naar en zag geen probleem.Oh, verblijven jullie daar? De vrouw van onze buren heeft een dochter en haar vriend….nou ze kende het eiland wel en begon hele verhalen te vertellen. Ze neemt alle tijd om een praatje te maken. De hele wachtkamer doet mee. En helemaal uitNederland, hoe exotisch! Dochter mag een knuffeltje kiezen. Dat valt niet mee,ze zijn allemaal schattig. Ach, neem ze allemaal ook maar. Mijn dochter vergeet zelfs even haar pijn.

Na een dik uur waren we aan de beurt. Een onderzoek, een scan en een uitslag: blinde darmontsteking. Acuut. Binnen een uur lag dochter op de operatiekamer.

Over een verzekering nog geen woord. Over een credit card al helemaal niet.

Na de operatie werd ze naar een privé-kamertjegereden. Ik kreeg de stoel in de hoek aangeboden, met een paar extra dekens. Het was inmiddels 1uur in de ochtend. De stoel was erg comfortabel, maar slapen zat er niet in. Je weet niet hoeveel lawaai er zo ’s nachts is in een ziekenhuis. Elk uur kwam een verpleegster om alles te checken. Dochter was inmiddels wakker en genoot van het feit dat ze in Amerika 24 per dag op wel twintig kanalen tekenfilms uitzenden.

Gelukkig was alles goed gegaan, en het herstel was zeer voorspoedig. De volgende middag kwam de chirurg om te kijken of we naar huis mochten. Alles zag er goed uit, en we mochten gaan. De verpleegsters kwamen persoonlijk afscheid nemen. Een dame van de administratie kwam ook nog even kijken. Het eerste contact met onze reisverzekering was gemaakt. Door het tijdverschil met Nederland verliep dat wat moeizaam en ze wist nog niet of alles wel gedekt was. Maar verzekerde ze me: “Dat komt wel goed. Ga nu maar lekker van je vakantie genieten.”

Daar gingen we dan. Met onze dochter weer op de been, en helemaal warm van het fijne gevoel wat het personeel ons hier gaf. Met die verzekering kwam het ook helemaal goed. Alles is netjes betaald. Maar op het moment dat wij het ziekenhuis uitliepen wist niemand dat zeker.

En dat vonden ze daar helemaal niet erg.