De beslissing

Aangemaakt op in blog / algemeen

Zes weken geleden schreef ik mijn laatste blog. Zes weken waarin heel veel gebeurd is. Het allerbelangrijkste is dat Gert begin juni opgenomen is in een verpleeghuis.



Denk niet dat dit van de ene op de andere dag beslist is. Woensdag 4 mei werd ik eind van de middag gebeld door het verpleeghuis: er was een plek vrij voor Gert. Of ik die vrijdag kon beslissen. Ik hoorde het bericht aan, zei dat ik erover na zou denken en zette het gelijk weer uit mijn gedachten. 's Avonds hielp ik Gert naar bed, keek ik tot laat tv, nam een glaasje wijn, liet Bonne uit en ging slapen. Alsof er niets gebeurd was!
's Nachts schrok ik wakker en realiseerde ik me wat mij gevraagd was. Ik lag een tijdje alle voor en tegens tegen elkaar af te wegen. Ik zag voor mijzelf veel voordelen, maar voor Gert alleen maar nadelen. Het hield me uit mijn slaap. Ik besloot de volgende dag met Gerts familie erover te gaan praten en met het verpleeghuis af te spreken dat ik na de week op Terschelling zou beslissen. Ik viel weer in slaap.



De volgende dag praatte ik over de opname met een neef van Gert, aan wie we al jaren veel steun hebben. Door het met hem en zijn vrouw te bespreken werd het pas werkelijkheid: ik moest dus echt beslissen of ik Gert zou laten opnemen in een verpleeghuis! Het zeggen maakte het werkelijk. Een beslissing nam ik echter niet. Ik belde het verpleeghuis dat ik na een week zou beslissen. Eerst een weekje vakantie op Terschelling.
 

Op Terschelling vertelde ik mijn broer en schoonzus wat voor beslissing ik moest nemen. Uit hun reactie maakte ik op dat zij al langer dachten dat het binnen korte tijd tot een besluit voor opname zou komen. Zij zagen hoe moeilijk het voor mij werd om Gert te verzorgen. Want wat zou er gebeuren als ikzelf bijvoorbeeld ziek zou worden of een been zou breken? Wie zou mij moeten vervangen? Ik kon geen half uur meer van huis, waardoor boodschappen doen altijd in enorme haast moest plaatsvinden. Voor het uitlaten van Bonne had ik een klein half uurtje. Gert werd vaak heel boos op al degenen die op hem pasten als ik even weg moest. Zoiets als sporten of iets voor mezelf doen was er eigenlijk niet meer bij. Bij alles moest ik inmiddels Gert helpen: wassen, aankleden, douchen, naar de wc gaan, eten. 's Nachts moest ik meermalen opstaan om Gert van beneden op te halen, waardoor ik heel weinig slaap kreeg. Gerts hallucinaties zorgden voor onbegrijpelijke situaties, waarbij Gert ongeremd reageerde door met de kussens te gooien of door tegen de bank te staan praten. Ik wist hoe moeilijk het werd, maar toch kon ik niet beslissen. Want zouden ze in het verpleeghuis begrijpen wat Gert precies wilde, zouden ze wel goed op hem letten, zouden ze hem niet in zijn eentje laten dwalen en zouden ze wel aan zijn medicijnen denken? Ik had veel vragen en vele bedenkingen.

Terug van Terschelling sprak ik met onze casemanager over de opname. Hij begeleidt ons al 6 jaar en weet het best hoe het verloop van Gerts ziekte en mijn zorg geweest is. Na dit gesprek en andere emotionele gesprekken met familieleden besloot ik uiteindelijk tot de opname. Ik belde het verpleeghuis en vertelde dat ik voordat ik echt besliste, eerst nog een paar keer in de woning wilde kijken waar Gert zou gaan wonen. En zo geschiedde.

Simone Saarloos

  Sinds januari 2009 weten we dat Gert, man van Simone en baasje van hond Bonne, de ziekte van Alzheimer heeft. Simone schrijft regelmatig over de manier waarop zij met z'n drieën Alzheimer proberen in te passen in hun leven. Lees hier de hele geschiedenis.

`