Even voorstellen, Lieke: “Vreet je koekje op, hoe vies hij ook is”

Bij KiesvoorjeZorg zijn we altijd benieuwd naar verhalen van mensen uit het veld en van patiënten en andere betrokkenen bij de zorg. Zo krijgen we boven tafel wat er allemaal goed gaat en waar ook belangrijke uitdagingen liggen. Onze bloggers bieden met dat doel een kijkje in hun wereld.

Onze nieuwste blogger doet dat zeker: Lieke Oketch is fysiotherapeut én coach bij Fysiotherapie In Beweging. Een interessante combinatie. Zij gaat haar ervaringen met ons delen met haar blogs. Maar voordat ze dat gaat doen, stelt ze zich natuurlijk eerst even aan jullie voor.

Wie ben je en wat doe je?

Ik ben Lieke Oketch, zo eerlijk als mogelijk en het liefste in verbinding met de mensen om mij heen. Ik ben getrouwd met Edward, mijn Keniaanse man - vandaar mijn mooie achternaam - en moeder van Nia (6) en Manu (2).

Daarnaast run ik samen met mijn compagnon Ron al 4 jaar een fysiotherapiepraktijk: Fysiotherapie In Beweging.

Wat was het een opluchting om 4,5 jaar geleden ontslagen te worden. Zelf had ik nooit de moed op kunnen brengen om op te stappen, terwijl de koek allang op was. Nu ben ik zo dankbaar dat dit voor mij besloten werd.

Eerlijk is eerlijk het had wel even een beetje tijd nodig voordat alles op z'n plek viel. In het eerste jaar was ik vooral heel blij met de vrijheid en de ruimte. Dat zorgde voor energie en plezier. In het tweede jaar was ik vooral bezig met zwanger zijn en moeder zijn.

Twee jaar na de opening voelde ik dat ik weer een stap kon maken op weg om mijn eigen vorm binnen onze praktijk neer te zetten.  Daarom besloot ik in 2016 de coach-opleiding te gaan volgen aan de Academie voor Innovatief trainen in Arnhem. En daardoor zette ik mezelf neer. Ik ben fysiotherapeut, fysio-coach en coach.

Waarom koos je voor deze combinatie? Het ligt niet direct voor de hand…

Oei, ga ik open en eerlijk hierover praten? Ja! In maart 2016 vertrokken we met onze zoon en dochter naar Kenia. Ons zoontje was destijds bijna acht maanden en hij was ziek. De huisarts zei: ‘Hij heeft hoge koorts maar is alert, niks duidt op iets ernstigs.’

Dus we vertrokken. Deze reis was belangrijk. Manu (en ook Nia) zouden hun familie Kenia in Kenia (weer) gaan ontmoeten. Maar bij aankomst reageerde hij bijna niet meer. Hij wilde niet bij mij drinken en een uur nadat we onze koffers in ons appartement hadden gezet reden we snel door naar een klein hospitaaltje met ons slappe ventje. Wat was ik bang dat hij er tussenuit zou kunnen piepen. Dat gebeurde niet. Maar dat had wel zijn weerslag op mij en op mijn lijf. Ik gaf nog borstvoeding maar mijn angst remde de productie en een enorme lading aan spanning hoopte zich langzaam op in mijn lijf.

En daar was het stukje bewustwording. Dat wat ik altijd al wist: stress/spanning/angst/onrust heeft een enorme impact op je lichaam. Het antwoord van een onrustige geest kan zich uiten in je lijf. Vooral als je eigenlijk de stress en of je angsten niet toe wil laten.

Die realisatie zorgde ervoor dat ik meer tools in handen wilde krijgen om mijn cliënten nog beter te helpen. Ik had de laatste jaren al zoveel cliënten gezien waarbij er in de geest echt een veel meer gedoe was dan met het lijf zelf. En daar wilde ik wat mee. Ik ging voor het totaalplaatje en niet voor of/of, maar voor én/én. Geest én lijf.

Wat is in jouw werk de grootste uitdaging waar je tegenaan loopt?

Eerst wilde ik zeggen de administratieve lasten, zoals iedereen dat in de zorg waarschijnlijk ervaart. Maar eigenlijk vind ik dat te makkelijk en niet mijn grootste uitdaging. Het is gewoon iets vervelends dat moet gebeuren.

Waar ik misschien wel het meeste moeite mee heb als er bij een cliënt sprake is van weinig zelfreflectie, of weinig zin om zelf iets te moeten doen om van de klachten af te komen. Dat is hard werken. Ik geef niet zomaar op. Ik blijf zoeken naar de mogelijkheid om aan te haken bij iemand.  

Als je vanuit jouw specialisatie één tip mag geven aan de lezers, welke tip is dat?

Vreet je koekje op: dat wat je te leren hebt, waar je voor weg wil rennen, wat je te doen staat. Hoe vies het ook is, daarna is er meer...ruimte, lucht, vrijheid en minder pijn.

Wat is het meest inspirerende dat je in je werk mee hebt gemaakt?

Ik zou eigenlijk graag willen vertellen over mijn meest waardevolle - en dat zijn dan ook voor mij erg inspirerende- momenten. Dat zijn de momenten waarop ik zie dat er een knop omgaat bij een cliënt.

Zoals een vrouw die jarenlang een administratieve functie had en al jaren niet meer happy was. Na een kort coachtraject gooide zij het roer om en nu volgt ze een opleiding in de zorg.

Of die ene man, die al 20 jaar last had van zijn nek en schouders en nog een laatste keer wat wilde proberen. Na vijf  behandelingen is hij nu klachtenvrij en daardoor kijkt hij op een hele andere manier tegen de rest van zijn leven aan.

Dat dus. Daar kom ik 's avonds aan de tafel mee. Met deze verhalen, van deze mooie mensen. Mensen die een knop omzetten.

Welkom Lieke

Lieke gaat de komende tijd meer vertellen over wat ze doet en hoe ze dat doet. Heb jij ook werk waar je meer over wilt vertellen? Of ervaringen met de zorg die belangrijk zijn om te delen? Meld je dan aan als blogger bij KiesvoorjeZorg. Meld je aan door een bericht te sturen naar [email protected]