Geen idee

Soms lukt het gewoon niet. Of laat ik zeggen: soms duurt het even voor we de goede stemming te pakken hebben. Het opstaan ging vanmorgen niet vlot, het liep niet. Wanneer ging het nou echt mis? Ik denk bij het ontbijt. Gert at bijna niets. Ik vroeg hem of hij nog een boterham wilde en pakte er alvast eentje uit de plastic zak. Gert keek er eens naar. "Die zit vol met gaten. Dat is niet goed." Ook al legde ik hem uit dat die gaten er waarschijnlijk tijdens het rijzen van het brood ingekomen waren, het was voor Gert duidelijk: die wilde hij niet. Ik vroeg of hij er kaas op wilde. Gert zei niks. Ik schaafde wat plakjes kaas af, legde die bij de boterham en at door.

Toen begon Gert te mopperen, kromgebogen met zijn hoofd naar beneden. Dat ik moest begrijpen dat hij niets meer kon, dat hij ook graag met andere mensen iets ondernam, dat hij niet eens meer wist hoe lang dit al duurde, dat hij het helemaal niet leuk meer vond. Ik probeerde hem op te beuren, maar het hielp niet. Uiteindelijk zei ik dat het mooi en lekker warm weer was en dat we Bonne maar moesten gaan uitlaten. Dat deden we. Gert slofte mee, bleef met Bonne overal staan, bleef mopperen, zei dat ik hem niet genoeg met Bonne hielp, dat ik toch wel wist dat hij met die Alzheimer ... Afijn, het werd geen prettige wandeling. Tot we een meisje op de fiets tegenkwamen. Ze zwaaide. "Wie is dat?", vroeg Gert. "Geen idee", zei ik een beetje nors. "Okay, ze heet dus: Geen Idee." Ja, toen moesten we toch samen weer erg lachen.