Verdrietig

Woensdagmorgen haalde ik Gert op bij de opvang. Het was prachtig weer. Ik had gehoord, toen ik Gert bracht, dat de mannen in de tuin zouden gaan werken en de vrouwen boodschappen voor het warme eten zouden gaan doen. Kan het rolbevestigender!

Ik trof Gert heel verdrietig aan. Met een verzorgster zat hij buiten in het zonnetje op me te wachten. Tijdens het werken buiten in de tuin was Gert heel verdrietig geworden. De verzorgster had hem toen apart genomen, een rondje met hem gelopen en met hem gepraat over wat er nu gebeurde.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, dat Gert ergens heel verdrietig van wordt. Nu ik aan de keren denk dat ik het meemaak, gaat het meestal om een situatie waarin Gert gevraagd wordt iets te doen wat hij niet of niet meer kan. Uitspraken als "Je kan het best!" of "Doe jij dan dit." maken hem onzeker, een beetje boos en daarna verdrietig. "Ik kan dat echt niet. Vroeger ook al niet. Ik weet niet wat een schoffel is en al helemaal niet wat je ermee moet doen!" Ik kan het me heel goed voorstellen: dat hij iets moet doen wat hij niet kan, dat hij dat volgens iedereen wel zou moeten kunnen, dat ze hem het idee geven dat hij eigenlijk niets kan en dat ze hem hierom uitlachen, zijn redenen genoeg om verdrietig van te worden. Het deel uitmaken van een groep vindt Gert echter zo fijn dat hij nog altijd graag naar de groep gaat. Dapper!