Je zou het maar hebben....

Soms weet ik niet meer of het een goed plan was dit weblog te beginnen. Maar dan gebeurt er weer iets, waardoor het me weer duidelijk is.

Gert en ik zitten bij de prikpoli, waar Gert door een medewerkster van de trombosedienst geprikt zal worden. Het is een drukte van belang. De hele wachtkamer zit vol. Bij binnenkomst hebben we gevraagd wie de laatste was om geprikt te worden. Die houden we goed in de gaten.

Na een tijdje komt een oude man binnen. Hij gaat zitten, zegt of vraagt niets. "De volgende kan binnenkomen", horen we zeggen. De oude man staat op en loopt achter de stem aan. Na verbazing komen de boze woorden. "Dat kan toch niet zomaar. Hij dringt voor!" "Ik zit notabene al een half uur te wachten! Het is schandalig!"

Dan gaat Gert eens goed rechtop zitten: "Ik heb Alzheimer. Ik zou ook niet weten wanneer ik aan de beurt was. Daarom is mijn vrouw bij me. Misschien kan die man ook niets meer onthouden." De boze stemmen verstommen. "Tja. Dat is misschien wel zo. Daar heb ik nog nooit aan gedacht."

Gert en ik willen graag duidelijk maken hoe ingewikkeld het leven wordt als je dement wordt. Dat is niet alleen maar naar en verdrietig, maar wel altijd onverwacht en daardoor lastig. En dat laten we zien in dit weblog.