Labeltje

“Wat heeft hij nu eigenlijk precies?” Deze vraag wordt meer dan me lief is gevraagd. En ik kan er ook geen antwoord op geven. Het lijkt wel of het hebben van een precieze indicatie, een label, het leven makkelijker maakt. Mensen houden nu eenmaal van orde. Als het kind een diagnose heeft, dan kunnen we er mee omgaan. Raar is dat eigenlijk.

Ik zou willen dat er een bloedtest bestond die na het prikken binnen een uurtje een uitsluitsel kan geven. Mevrouw: uw kind heeft autisme, schaal 2, of ADHD niveau 3, of is allergisch voor suiker. De werkelijkheid is dat een diagnose moeilijk te stellen is. Zelfs na een observatietraject of afspraken bij de kinderpsycholoog is er geen eenduidige vaststelling. Verder dan “er is iets aan de hand’, kom je vaak niet.

Het schrijnende is dat je zonder diagnose vaak geen verdere hulp kunt krijgen. Speciaal onderwijs is alleen een optie als je kind een ‘labeltje’ heeft.

Het leven wordt zowel makkelijker als moeilijker zodra je kind een labeltje heeft. Makkelijker omdat je bij bepaalde instanties kan aankloppen en een beroep kan doen op ondersteuning. Moeilijker omdat je nog steeds niet echt weet wat er nu aan de hand is.  Wanneer een kind de diagnose autisme krijgt, moet dat labeltje niet meteen zijn hele identiteit gaan bepalen. Ieder kind is uniek en er zijn geen twee kinderen die precies in hetzelfde ziektebeeld passen. Er zijn zoveel verschillende gradaties en aspecten, het is onmogelijk om daar een standaard label op te plakken. En kan zo’n labeltje ook averechts werken? Je moet toch voorkomen dat je kind zich naar z’n labeltje gaat gedragen. Opgroeien met de wetenschap dat je ‘niet normaal’ bent is al lastig.

En waarom zou mijn kind een label moeten hebben? Waarom hebben dan niet alle kinderen op de gewone basisschool een labeltje? Ieder kind is toch anders. De een wil met z’n knuffel naar school, de ander is ontzettend verlegen, de derde is ongeduldig. Daar leren we toch ook allemaal mee omgaan. Sommige kinderen zijn nu eenmaal “anders” en dat is niet goed of slecht, dat is gewoon zo.