Ochtendhumeur

Ik weet 't: ik heb een ochtendhumeur. Niet erg, maar toch. Ik kan me nog heel goed die ochtenden herinneren, dat mijn zussen bij het ontbijt al met mijn moeder zaten te kwebbelen en dat mijn broer en ik met duidelijk afgrijzen op ons gezicht niet wisten hoe snel wij onze boterhammen moesten smeren om zo snel mogelijk weg te kunnen uit dat kippenhok. Nee, dat gepraat zo 's morgens is niks voor mij.

Voor Gert was mijn humeur in de ochtend geen enkel probleem. We gingen ieder ons eigen gang.Tot nu toe. De laatste weken zit Gert vaak al om een uur of zes/zeven rechtop in bed en begint me te vragen wat we die dag gaan doen, wat we de rest van de week gaan doen, of de vuilnisbak buiten moet en welke dan, of Bonne al uitgelaten moet worden, wat hij nu als eerste moet doen, waar dat zwarte ding daar op de grond voor is, wat die piep buiten betekent, of we nog wc-papier hebben enzovoort. Ik doe een tijdje alsof ik slaap, wat deels ook zo is. Maar dat hou ik niet lang vol. Wat ik niet moet doen, is dan al die vragen gaan beantwoorden, laat staan in discussie gaan. Want tja, dat ochtendhumeur, hè. Vanmorgen ging het dus ook echt helemaal fout. Het einde van het liedje was, dat om acht uur Gert met een verongelijkt gezicht en helemaal in de war Bonne ging uitlaten en dat ik nijdig mijn hardloopschoenen aantrok om even de overtollige adrenaline voor iets anders dan mopperen aan te wenden.

Het is nu middag. En mijn middaghumeur: daar heb ik geen klagen over! Gert ook niet.